Love

 

درگــلستان اِرم بــوســـه ای از گــونــه یـــار
چـون ربـــودم ،مـــن دلــبــاخـته زلف نگار
روی گـردانــد زمـــن آن پـــری زیـــبـــا روی
کـرد پـنـهـان رخ چون ماه به زیر آن موی
گفـتـمـش ای که تـویی از بر ِمن صبح امـیــد
در دل بـــاغ کسـی بــوسه مـا را کـه نــدیـد
گـفـت : آن غـنـچـه گل راز بــه پــروانـه بَـرَد
شاپــرک قــصــّه ما را سـوی بـلـبـل ببـرد
عـنـدلیـب نغمه زنان بــر ســـرآن سرو سُهی
کُـند اسـرار درون را بــه بـر ســـرو تُــهـی
صبحگاهان چـو نـشـیند بـه روی سـرو کلاغ
گـویـدش زود بـه آن مـرغ ســیه قــصّه داغ
قــار قــاری کــنــد آن مـرغ سـیـه در دل بـاغ
باغـبــان هـــم شــود آگاه ازایـن قصّه زاغ
بــاغــبــان نــیــز چـوشـب جانـب منـزل بـرود
مـاجــرا رابـه سـوی هــمـسر خـود باز بَـرَد
هـیـچ زن نـیـسـت که افشا نـکــنـد راز درون
پس به اجبار کند راز خود از سینه برون
لاجــرم قــصــّه مـا پــخش شــود در دل شهــر
ره بـه دریــا بــَرَد ایـن راز نهان در پی نهـر
داستانهـا بــسرایــنـــد و شـــود قــصّــه شـب
آن زمـانی که نه آن بوسه به جامانده نه لب
می شود زنده و«جاوید» به هر دور و زمان
چــون فـتـد قـصّـۀ ایــن بـوسۀ مـا ورد زبـان