تقدیم به زیباترین ترانه ی عشق و دوستی..... زینب عزیزم.

 

روزی ما دوباره کبوترهایِ مان را پیدا خواهیم کرد

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

روزی که کم ترین سرود

                          بوسه است 

و هر انسان

برایِ هر انسان

برادری ست. 

روزی که دیگر درهایِ خانه شان را نمی بندند

قفل

               افسانه یی ست

و قلب

            برای زنده گی بس است. 

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است

تا تو به خاطرِ آخرین حرف دنبالِ سخن  نگردی. 

روزی که آهنگِ هر حرف، زنده گی ست

تا من به خاطرِ آخرین شعر رنجِ جُست و جویِ قافیه نبرم. 

روزی که هر لب ترانه یی ست

تا کم ترین سرود، بوسه باشد.

روزی که تو بیایی، برایِ همیشه بیایی

 و مهربانی با زیبایی یکسان شود. 

روزی که ما دوباره برای کبوترهایٍ مان دانه بریزیم...  

***

و من آن روز را انتظار می کشم

حتی روزی

که دیگر

نباشم. 

     ((احمد شاملو))

اشک هایم را کجا خواهی نوشت....

  

با تو هستم ای قلم!  

تو ای همراه و همزاد من،  

 سرنوشت هردومان حیران بازی های زشت سرنوشت،   

شعرهایم را نوشتی دست خوش... 

 اشک هایم را کجا خواهی نوشت!؟   

                                                                                    (( تقدیم به زینب عزیزم ))